Wall charts, history and European Identity

Uit de handleiding 1964: In het tafereel Schildercaemer 1665 is het laatste deel van Rembrandts leven samengevat. Hendrickje Stoffels, zijn toegewijde tweede vrouw, is in 1662 overleden, nadat de meester dat grootse, stille en ingetogen stuk, De staalmeesters, had voltooid. In 1665 verlooft Titus (Rembrandt ’s zoon) zich met Magdalena van Loo, dochter van een welgestelde Amsterdammer. In dit schilderij, dat men, zeer vreemd, Het Joodse bruidje heeft genoemd, ziet men in de laatste tijd Titus met zijn bruid Magdalena. Deze dubbelbeeltenis hangt de meester dan in zijn atelier. In hetzelfde jaar componeert hij zijn Saul en David. Hier is alle praal onderworpen aan de bewogenheid, het stille verzwakken van hartstocht en naijver door het zachte zingen van de harp. Dat rijke, edele werk staat nog op de ezel. De meester werkt er nog aan. Op een koffer – het bergmeubel in een eenvoudig gezin - ligt een 16de eeuwse ruiterhelm. De meubelen zijn uiterst eenvoudig. Alleen de vouwstoel, die met groen fluweel is bekleed, toont enige weelde. Deze stoel komt op tal van tekeningen uit de laatste levensjaren van de meester voor, evenals krukken met biezen zittingen en de driepoot met houten zitting, die in de schaduw staat. In de hoek bij het venster is een vurehouten verhoging aangebracht, waarop een stoel is geplaatst. Dáár, in het volle licht, is de plaats voor een model. Een rode mantel, die bij het poseren wordt gebruikt, is erop achtergelaten. De witgekalkte wand vormt geen achtergrond voor Rembrandt. Een fluwelen kleed is opgehangen om als achtergrond dienst te doen. Op de tafel ligt de Statenbijbel. Boven de schouw hangt een zeegezicht van Jan Porcellis. Rembrandt is, gelijk hij zich herhaaldelijk schilderde, in de oude met bont gevoerde huisjas gekleed.